Oʻzbek etnonimining kelib chiqishi toʻgʻrisida bir nechta tahminlar mavjud. Shaxsiy ism sifatida oʻzbek soʻzining birinchi eslatilishi XII asrga toʻgʻri keladi. Oʻzbek soʻzi turkiy qabilalari orasida Movarounnahrda XIII asrda moʻgʻullar kelguniga qadar paydo boʻlgan. XII asr arab tarixchisi Usoma Ibn Munqiz „Taʼlim kitobida“ Saljuqiylar davrida 1115–1116-yildagi yoʻlboshlovchilaridan biri amir Oʻzbek degan Mosul hukmdori boʻlganligini taʼkidlaydi^[10]. Tarixchi Rashiduddinning yozishicha, Tabrizda hukmronlik qilgan Ildegiziylar sulolasining soʻnggi vakili Oʻzbek Muzaffar (1210–1225) boʻlgan^[11], 1221-yilda Afgʻonistondagi Xorazmshoh Jaloliddin qoʻshinlarining yetakchilaridan biri Jahon Paxlavon Oʻzbek Tayi edi^[12].

Tarixchi Mutal Ermatov: „Oʻzbek soʻzi „Oʻzlar“ urugʻi nomidan kelib chiqqan“, — deb taxmin qilgan^[13]. Tarix fanlari doktori, professor R. G. Mukminova oʻzbeklarning etnik ismini Oʻzbek Xon nomi bilan bogʻlashga qarshi qoʻshimcha dalillar keltirgan. Sharofiddin Ali Yazdiy Oʻzbek Xon davridan ancha oldin 1289-yilgi voqealar haqida xabar berib, Tabriz viloyatidagi oʻzbek qoʻshinlarining reydini eslatib oʻtadi^[14].

Boshqa tarixchilarning fikricha, XIV asrning 60-yillarida, Dashti qipchoq hududida oʻzbeklar deb nomlangan koʻchmanchi turkiy qabilalarining ittifoqi tuzildi. XIV asrning 60-yillarida „oʻzbek“ etnonimi sharqiy Dashti qipchoqning butun turkiy aholisi uchun jamoaviy nomga aylandi. „Oʻzbek“ etnonimi Amir Temur davrida Movarounnahrga kirib kelgan. Alisher Navoiy (1441–1501) yozgan asarlarida „oʻzbek“ etnonimini Xuroson va Movarounnahrda tilga olgan^[15].

Bugungi kunda Oʻzbekiston nomi bilan tanilgan hudud oldin Movarounnahr, Soʻgʻdiyona hamda Buxoro xonligi nomlari bilan ham tanilgan. XIV asrda ushbu mintaqada Amir Temur dunyoga kelgan va oʻz saltanatining markaziy qismiga aylantirgan. Amir Temur davrida ushbu hudud Qora dengizdan Arabiston dengiziga va Hindistonning Dehli shahriga qadar choʻzilgan imperiyaning poytaxtiga aylangan.

Markaziy Osiyoda birinchi boʻlib oʻrnashgan odamlar Skiflar boʻlib, ular bugungi Oʻzbekiston hududining shimolida joylashgan dashtlardan tahminan miloddan avvalgi birinchi mingyillikda koʻchib kelishgan. Ushbu koʻchmanchilar hududga kelib, daryolar vodiylarida keng qamrovli sugʻorish tizimlarini barpo etishgan^[16]. Aynan shu davrdan boshlab Buxoro va Samarqand kabi shaharlar maʼmuriy markazlar va madaniyat oʻchoqlari sifatida paydo boʻla boshladi^[16]. Miloddan avvalgi V asrga kelib hudud Baqtriya, Soʻgʻd va Toxariston davlatlari qoʻli ostida edi^[16].

Sharqiy Osiyo va Gʻarb orasida savdo aloqalari rivojlanar ekan, Movarounnahr hududidagi shaharlar va qishloqlar ushbu savdo aloqalarida muhim ahamiyat kasb eta boshladi va ushbu savdo munosabatlarida badavlat soʻgʻd savdogarlarining roli katta boʻlgan. Keyinchalik Buyuk Ipak yoʻli nomi bilan tanilgan ushbu savdo yoʻlida joylashgan Buxoro va Samarqand kabi shaharlar oxir-oqibatda oʻta badavlat shaharlarga aylandi va Movarounnahrning oʻzi esa Antik davrning eng taʼsirli va qudratli hududlaridan biriga aylandi^[16].

Miloddan avvalgi 327-yilda Makedoniyalik Aleksandr Ahamoniylar saltanatini istilo qiladi va bu paytda bugungi Oʻzbekiston hududida joylashgan Soʻgʻd va Baqtriya Ahamoniylar davlati qulashi bilan Aleksandr imperiyasi tarkibiga kiradi. Xalq istiloga qarshi chiqadi va Aleksandr qoʻshini imperiyaning shimoliy hududlarida (keyinchalik Yunon-Baqtriya podsholigi sifatida tanilgan) qiyinchiliklarga uchraydi. Yunon-Baqtriya davlati keyinchalik qulab, oʻrniga miloddan avvalgi I asrda Kushonlar davlati yuzaga keladi va saltanat tuzilib, Oʻrta Osiyo va Hindistonning bir qismi ham qoʻshilib olinadi. Kushonlar davrida Buddizm ham hududda tarqalishni boshlaydi. Ushbu davrdan keyin bir necha asrlar davomida Oʻzbekiston hududi Parfiya va Sosoniylar imperiyalari qoʻli ostida boʻladi va undan keyin hududda turkiy va koʻkturk xalqlari tomonidan tuzilgan davlatlar hukmronligi oʻrnatiladi.

Arab xalifaligining VII asrdan boshlangan hujumlari oqibatida arablar Oʻzbekiston hududiga Islom dinini olib kirishdi. Ayni shu davrda Islom koʻchmanchi turkiy qabilalar orasida ham tarqala boshladi.

XVIII asrda hududning, yaʼni Sirdaryo va Amudaryo oraligʻining Arab xalifaligi (Qutayba ibn Muslim) tomonidan istilo qilinishidan koʻp oʻtmasdan Movarounnahr Islom madaniyatining markaziy nuqtasiga aylandi.

IX-X asrlarda Movarounnahr Somoniylar davlatining markaziga aylandi. X asrdan boshlab hududda turkiy Qoraxoniylar davlatining, shuningdek ularning ittifoqchilari Saljuqiylarning mavqei kuchaya boshladi^[17].

XIII asrdagi Chingizxon boshchiligidagi moʻgʻul istilosi hududda misli koʻrilmagan oʻzgarishlarga va vayronagarchilikka sabab boʻldi. Buxoro, Samarqand, Urganch va boshqa shaharlarning egallanishi oqibatida ommaviy qatliomlar sodir etildi. Xorazmshohlar davlatining baʼzi qismlari butkul vayron qilindi.

Chingizxonning 1227-yilda vafot etishi bilan Moʻgʻullar saltanati uning toʻrt oʻgʻillari va qarindoshlari orasida boʻlib olindi. Saltanatning parchalanib ketish xavfi mavjud boʻlsada, bir necha avlod davomida hukmdorlar tartib va anʼanaga koʻra almashdi va Movarounnahr ustidan nazorat Chingizxonning ikkinchi oʻgʻli Chigʻatoy xonning bevosita zurriyodlari va avlodlari qoʻlida qoldi. Chigʻatoy xonligi davridagi hukmdorlarning tartibli almashishi, ichki osoyishtalik va farovonlik Moʻgʻullar saltanatining ham kuchli va uyushgan davlat sifatida saqlanib qolishiga sabab boʻldi^[18].

Lekin XIV asr boshlarida Moʻgʻullar davlatining parchalanishi bilan Chigʻatoy xonligida ham turli beklar va qabilar sardorlarining hokimiyat uchun kurashi boshlandi. Shunday beklardan biri boʻlmish Temur ushbu talashuv-tortishuvlar bilan toʻlgan 1380-yillarda maydonga chiqadi va Movarounnahr ustidan toʻla nazorat oʻrnatadi^[19]. Garchi Chingizxon avlodidan boʻlmasada, Temur Movarounnahrning amaldagi hukmdoriga aylandi (shu sababli ham Amir unvonini olgan) va keyinchalik Markaziy Osiyo gʻarbi, Eron, Kavkaz, Mesopotamiya, Kichik Osiyo va Orol dengizining janubidagi dashtlarni birlashtirdi. Amir Temur hozirgi Rossiya hududlariga ham yurishlar uyushtirgan boʻlib, 1405-yil fevral oyida Xitoyga yurish davomida vafot etadi^[18]. Amir Temur ham oʻzining qattiqqoʻlligi va bosib olgan shaharlarida amalga oshirgan qatliomlari bilan tanilgan^[20].

Amir Temur turli-tuman shahar va davlatlardagi sanʼatkorlar, olimlar va meʼmorlarni oʻz poytaxti Samarqandga taklif qiladi va shu orqali Movarounnahrdagi soʻnggi madaniy uygʻonish va yuksalishga turtki beradi. Temur va uning avlodlari davrida Samarqand va boshqa shaharlarda turli-tuman diniy va madaniy binolar, hashamatli saroylar barpo etilgan.

Amir Temur shuningdek Hindiston^[21][22], Eron, Mesopotamiya va boshqa hududlardagi turli-tuman tabiblar orasidagi aloqalarni yoʻlga qoʻyadi, tabiblar, olim va sanʼatkorlar oʻzaro hamkorlik qilishi, tajriba almashishi jarayoni boshlanadi. Amir Temurning nabirasi Mirzo Ulugʻbek jahon tarixidagi eng birinchi buyuk astronomlardan biri boʻlgan. Aynan Temuriylar davrida turkiy tillarning Chigʻatoy lahjasi Movarounnahrda badiiy maqomga ega boʻldi. Alisher Navoiy ushbu tilda ijod qilgan eng buyuk shoir boʻlib, u XV asr ikkinchi yarmida asosan Hirotda (bugungi Afgʻonistonning shimoli-gʻarbi) istiqomat qilgan^[18].

Temur oʻlimidan keyin Temuriylar saltanati tezda ikkiga boʻlinadi. Temuriylarning tinimsiz oʻzaro urushlari Oroldan shimolda yashovchi oʻzbek koʻchmanchi qabilalarining eʼtiborini tortadi va 1501-yilda oʻzbek qoʻshinlari Movarounnahrni bosib olishni boshlaydi^[18]. Aynan shu davrda Buxoro xonligida qullar savdosi boshlanadi va keyinchalik mustahkamlanadi. Keyinchalik qisqa muddat Buxoro xonligi Nodirshoh boshchiligidagi Fors imperiyasi tomonidan egallanadi va bir muddat oʻsha davrdagi Fors imperiyasi tarkibiga kiritiladi. Rossiya imperiyasining bosqini davrida Movarounnahr Buxoro amirligi, Xiva va Qoʻqon xonliklari orasida boʻlib olingandi.

XIX asrning ikkinchi yarmida Rossiya Imperiyasi Markaziy Osiyoni oʻz tarkibiga qoʻshib oldi. 1912-yilga kelib Oʻzbekiston hududida 200,000 dan oshiq ruslar istiqomat qilayotgandi^[23]. Markaziy Osiyo tarixidagi ushbu davr tarixchilar tomonidan „Katta oʻyin“ davri deb ham ataladi va Britaniya hamda Rossiyaning Osiyodagi raqobatchiligini aks ettiruvchi ushbu davr tahminan 1813-yildan 1907-yildagi Angliya-Rossiya kelishuviga qadar davom etadi. Ushbu raqobatchilikning ikkinchi, nisbatan moʻtadilroq qismi 1917-yildagi Bolsheviklar inqilobidan keyin boshlandi. XIX asr boshlarida Britaniya Hindistoni hamda Podsho Rossiyasining chekka hududlarini 3,200 kilometr masofa ajratib turgan va bu hududlarning katta qismi xaritalashtirilmagan edi. XIX asr oxiriga kelib esa Afgʻonistonni hisobga olmaganda, Britaniya va Rossiya Imperiyalari hududlari tutashdi.

1920-yillar boshiga kelib Markaziy Osiyo bolsheviklar qoʻliga oʻtdi va dastlabki qurolli qarshiliklarga qaramasdan, Oʻzbekiston va Markaziy Osiyoning qolgan qismlari Sovet Ittifoqi tarkibiga kiritildi. 1924-yil 27-oktyabrda Oʻzbekiston Sovet Sotsialistik Respublikasi tuzildi. 1941–1945-yillar oraligʻidagi Ikkinchi jahon urushida Oʻzbekistondan 1,433,230 kishi Qizil Armiya tarkibida Natsist Germaniyasiga qarshi urushda qatnashdi. Bir qancha Oʻzbekiston va Turkistonliklar nemislar tomonida ham qatnashdi. 263,005 oʻzbek askarlari Sharqiy frontda halok boʻldi^[24].

Sovet-Afgʻon urushida bir qancha oʻzbek askarlari qoʻshni Afgʻonistonda ham urushga qatnashdi. Kamida 1,500 kishi halok boʻldi va koʻplab oʻzbek askarlari yaralandi.